Wonderschoon Mauritius

Na een rechtstreekse vlucht van 11 uur landen we op het tropische eiland Mauritius. Ik kijk Rogier, mijn partner, aan en zie de gigantische wallen onder zijn ogen. Deze vlucht is er eentje om zo snel mogelijk te vergeten. Eva, onze dochter van 14 maanden, bleek geen zin te hebben in de vliegreis en dat hebben we geweten. Aangekomen op het bounty eiland lijkt het wel of Eva herboren is. Goedlachs en vrolijk loopt ze de dame die ons opwacht tegemoet en neemt trots een prachtige, gele bloemenkrans in ontvangst.

Met onze huurauto verkennen we het paradijselijke eiland met maar liefst 170 kilometer kustlijn. Links rijden is even wennen, maar het is prettig toeren op Mauritius. Niemand lijkt hier haast te hebben. Ons tempo gaat vanzelf naar de vakantiestand. Op de kustweg naar het oosten van het eiland is veel te zien. Achter elke bocht ligt een prachtige baai. Zo eentje met een hagelwit strand, waar je bij wegdroomt. We passeren kleine dorpjes met vrolijk gekleurde golfplatenhuizen en verkopers met verse kokosnoten, mango’s en watermeloenen. Zien we een mooi strand? Dan parkeren we de auto vlak aan, of zelfs op, het strand in de schaduw van een palmboom en rennen zo de zee in.

We bezoeken de grote badplaats La Grande Baie, maar we weten niet hoe snel we om moeten keren. Waren we de afgelopen dagen alleen maar op kleine plekjes en afgelegen stranden, in La Grande Baie viert het toerisme hoogtij. Het verkeer staat rammetje vast. We draaien snel om en rijden naar Cap Malheureux. Vertaald uit het Frans ‘kaap ongelukkig’. Ondanks de naam is dit dé plek om je trouwfoto’s te maken. Er staat een pittoreske kerk met rood dak, de Notre Dame Auxiliatrice, en eromheen staan verschillende bruidsparen met hun fotograaf op zoek naar de mooiste foto. Onze dochters Janne en Eva vinden het allemaal schitterend en willen het tafereel heel graag van dichtbij bekijken. Tot ongenoegen van de trouwfotograaf.

De meeste hotels hebben prachtige stranden, maar niets is zo leuk als een publiek strand op zondag. Wij gaan voor het strand van Trou Aux Biches. Tussen de picknickende lokale bevolking. Er zijn kleurrijke foodtrucks die de heerlijkste geuren verspreiden. We raken regelmatig in gesprek met de locals. Mede dankzij een hongerige dreumes die van alle oma’s wat toegeschoven krijgt.

De Mauritiaanse keuken is trouwens een waar feestje. Dit komt onder andere door de kolonisatie. Eerst kwamen de Nederlanders en vervolgens de Fransen. De Britten joegen de Fransen weer weg en lieten Indiërs naar Mauritius komen om te werken op de suikerrietplantages. Al deze culturen samen zorgen voor een ware smaakexplosie. Denk aan roti, bananencakejes, dhal puri (Indiaas platbrood), sapjes van suikerriet en natuurlijk altijd en overal verse vis..

Over reuzenschildpadden gesproken. Een bezoek aan Vanillepark is zeker de moeite waard. Dit park was vroeger een plantage waar vanille werd verbouwd, maar sinds 1985 leven hier schildpadden, krokodillen en andere exotische diersoorten. De schildpadden zijn gigantisch. Het hoogtepunt voor de kinderen is dat je de schildpadden mag voeren (gelukkig niet op rijden of aaien). In het park leer je over de uitgestorven dodo. Je weet wel die schattige, dappere waggelvogel die niet kon vliegen en waarvan gezegd wordt dat Nederlanders uit het VOC-tijdperk gezorgd hebben dat hij is uitgestorven.

Op de een na laatste dag van de vakantie wordt de kerstversiering opgehangen. We maken een foto van onszelf in zwemkledij bij de sneeuwman. De kerstkaart voor dit jaar is binnen! En de terugreis? Die ging supersoepel, want het vliegtuig was maar halfvol en dus alle ruimte om te spelen. Eva heeft wel drie dutjes gedaan en Janne behaalde haar diploma. Ze is nu ‘officieel’ hulpstewardess.

Mark Twain zei ooit: “You gather the idea that Mauritius was made first and the heaven was copied after Mauritius”. Ik kan alleen maar beamen dat hij gelijk heeft!.

Dit reisverslag is eerder verschenen in editie 6 van Kleine Globetrotter, een digitaal reismagazine gericht op gezinnen.